Waterfall way, New England HYW and Puttyroad
Door: jamka
09 Januari 2011 | Australië, Lithgow
7 januari
Wat de dag brengen zou was ongewis, maar het zonnetje scheen (eventjes) en het water kwam weer met bakken uit de hemel. Krantje gekocht: er zou vermoedelijk het komende weekend 300 ml (30 centimeter!) water gaan vallen in het Clarence-gebied. Mensen worden opgeroepen om proviand in te gaan slaan, want het zou heftig kunnen gaan worden. En laten wij, in Grafton waar we dit in de krant lezen, nu juist aan de Clarence-rivier staan. Wegwezen dus. In ieder geval (na bestudering van de kaart) een stuk voorbij Coffs Harbour…..
Intussen speelde nog het omboekingsverhaal van het ticket. Contact met onze reisorganisatie leverde alleen maar ellende op. De bevestiging van het inleveren van de camper in Sydney in plaats van Cairns bleef ook maar uit (later bleek dat mijn hotmail-adres was verlopen, shit, te weinig gebruikt dus) We besloten dus om direct naar Sydney te gaan.
Onderweg kwamen we weer wat tot bezinning. Who the fuck is dat World-ticket Centrum wel dat we ons door hen moeten laten ringeloren. Het moet gewoon te regelen zijn dat we niet ‘s ochtends naar Cairns gaan, daar in het retourvliegtuig stappen naar Sydney om daar intercontinentaal te gaan vliegen. Dat moet simpeler zijn op te lossen. Een telefoontje naar de juiste persoon should do the trick. En die juiste persoon is dus niet Word-Ticket Centrum, zoveel is wel duidelijk. Dus, wat doen we? Ja, onze eigen weg. Bij Urunga dus rechtsaf, de Waterfalls Way. We kwamen tenslotte voor de natuur, en aan de Waterfalls Way liggen de Wollomombi Falls, de grootste van oostelijk Australië. Er zou water genoeg moeten zijn, nietwaar?
Naarmate we meer het binnenland inkwamen werd het eigenlijk steeds beter met het weer. Ook de route was prachtig. Als je ooit in Australië komt, doen!
Ebor Falls gezien, een vierkant waterfront van een meter of tachtig breed dat een meter of tachtig naar beneden dondert. Wel lekker gegeten onderweg in Dorrigo, in zo’n wild-west hotel/ restaurant/ trouwzaal, ach wat niet, best wel op z’n aussies.
Daarna de Wollomombi Falls. Daar komen twee rivieren uit de rotsen springen, de Chandler en de Wollomombi. De laatste rivier met een verval van maar liefst 260 meter. De Waterfalls Way eindigt in Armidale, een historisch stadje maar historie gaat nu eenmaal niet ver terug in Australië. We hadden nog fut voor Tamworth, na Tennessee (USA) de tweede countrystad ter wereld. Dat is te merken: een grote “gouden” gitaar tussen de supermarkten, een groot “Messe”-gebied dat schijnbaar alleen bij het grote jaarlijkse festijn wordt gebruikt, een knoepert van een lege parkeergarage (5 verdiepingen!) ernaast, en op onze camping (30 gasten ongeveer) een batterij wc’s waar de RAI jaloers op zal zijn. Kortom, we zaten goed qua plek, maar niet qua tijd.
8 januari
Het weer wordt steeds beter. Het wordt zelfs stevig warm! Maar we hadden nog wat akkefietjes open staan. Mirjam wist met een telefoontje naar Qantas een nieuw ticket voor elkaar te krijgen, we stappen nu gewoon in Sydney op het vliegtuig dat we al hadden. Dat kostte overigens 2 uur om het voor elkaar te krijgen, vanuit een publieke telefooncel (die hebben ze dus nog in Australië!).
Daarna op pad: naar Singleton via de New England Highway, weer prachtige uitzichten over lieflijk landschap. Onderweg hoorden we op de radio dat die 300 ml inderdaad gevallen was, bij Brisbane. Er werd daar al geëvacueerd. Paul en Erica zitten vrij hoog, dus het zal hen niet persoonlijk gaan raken, schatten we in. Hervey Bay (uitvalsbasis voor Fraser Island en Lady Elliot Island) was voor ons nu afgesneden geweest, blij dat we dat gehad hadden (en dat we daar weg waren, ja, ook dat).
Na Singleton de Putty Road. Deze hadden we al eerder gehad, heuveltje op en af, leuk om te rijden (voor mij). Waar ter wereld vind je nog een plek waar je niet gestoord door ander verkeer een weg voor je hebt waar je zelf je snelheid kunt bepalen en de aansnijding van de bochten zelf mag kiezen? De weg kwam uit in Windsor, het eerste gezellige stadje dat we tegen zijn gekomen in Australië. Gewoon wat aangeklede geveltjes in een straatje met terrasje die naar elkaar uitkijken. Windsor, echt de enige die het heeft. Alleen heeft het geen camping, en het motel en het hotel van waaruit je dat centrum zou kunnen inlopen waren al volgeboekt. De aussies vinden dit dus ook leuk. Waarom maken ze er dan niet meer van?
Goed, we waren op, dus inkopen gedaan en afgesproken dat we de eerstvolgende camping zouden nemen. Richting Lithgow, want die kant wilden we op. Echter, de eerstvolgende camping was pas in Lithgow zelf, 80 kilometer verderop langs een weg die potverdorie zichzelf halverwege profileerde als de Skyway van de Blue Mountains. Schitterend, maar eigenlijk niet meer aan ons besteed.
9 januari
Uitgeslapen en besloten de heuvels te verlaten en de kust op te zoeken. Het was koud en mistig daar bovenin. Je zit in Lithgow toch al op zo’n 900 meter, volgens het bord (zie foto) midden tussen de arenden. Die hebben we niet gezien. Via allerlei highways uiteindelijk terecht gekomen in Wollongong, waar we een camping vonden aan de Pacific.
Wat de dag brengen zou was ongewis, maar het zonnetje scheen (eventjes) en het water kwam weer met bakken uit de hemel. Krantje gekocht: er zou vermoedelijk het komende weekend 300 ml (30 centimeter!) water gaan vallen in het Clarence-gebied. Mensen worden opgeroepen om proviand in te gaan slaan, want het zou heftig kunnen gaan worden. En laten wij, in Grafton waar we dit in de krant lezen, nu juist aan de Clarence-rivier staan. Wegwezen dus. In ieder geval (na bestudering van de kaart) een stuk voorbij Coffs Harbour…..
Intussen speelde nog het omboekingsverhaal van het ticket. Contact met onze reisorganisatie leverde alleen maar ellende op. De bevestiging van het inleveren van de camper in Sydney in plaats van Cairns bleef ook maar uit (later bleek dat mijn hotmail-adres was verlopen, shit, te weinig gebruikt dus) We besloten dus om direct naar Sydney te gaan.
Onderweg kwamen we weer wat tot bezinning. Who the fuck is dat World-ticket Centrum wel dat we ons door hen moeten laten ringeloren. Het moet gewoon te regelen zijn dat we niet ‘s ochtends naar Cairns gaan, daar in het retourvliegtuig stappen naar Sydney om daar intercontinentaal te gaan vliegen. Dat moet simpeler zijn op te lossen. Een telefoontje naar de juiste persoon should do the trick. En die juiste persoon is dus niet Word-Ticket Centrum, zoveel is wel duidelijk. Dus, wat doen we? Ja, onze eigen weg. Bij Urunga dus rechtsaf, de Waterfalls Way. We kwamen tenslotte voor de natuur, en aan de Waterfalls Way liggen de Wollomombi Falls, de grootste van oostelijk Australië. Er zou water genoeg moeten zijn, nietwaar?
Naarmate we meer het binnenland inkwamen werd het eigenlijk steeds beter met het weer. Ook de route was prachtig. Als je ooit in Australië komt, doen!
Ebor Falls gezien, een vierkant waterfront van een meter of tachtig breed dat een meter of tachtig naar beneden dondert. Wel lekker gegeten onderweg in Dorrigo, in zo’n wild-west hotel/ restaurant/ trouwzaal, ach wat niet, best wel op z’n aussies.
Daarna de Wollomombi Falls. Daar komen twee rivieren uit de rotsen springen, de Chandler en de Wollomombi. De laatste rivier met een verval van maar liefst 260 meter. De Waterfalls Way eindigt in Armidale, een historisch stadje maar historie gaat nu eenmaal niet ver terug in Australië. We hadden nog fut voor Tamworth, na Tennessee (USA) de tweede countrystad ter wereld. Dat is te merken: een grote “gouden” gitaar tussen de supermarkten, een groot “Messe”-gebied dat schijnbaar alleen bij het grote jaarlijkse festijn wordt gebruikt, een knoepert van een lege parkeergarage (5 verdiepingen!) ernaast, en op onze camping (30 gasten ongeveer) een batterij wc’s waar de RAI jaloers op zal zijn. Kortom, we zaten goed qua plek, maar niet qua tijd.
8 januari
Het weer wordt steeds beter. Het wordt zelfs stevig warm! Maar we hadden nog wat akkefietjes open staan. Mirjam wist met een telefoontje naar Qantas een nieuw ticket voor elkaar te krijgen, we stappen nu gewoon in Sydney op het vliegtuig dat we al hadden. Dat kostte overigens 2 uur om het voor elkaar te krijgen, vanuit een publieke telefooncel (die hebben ze dus nog in Australië!).
Daarna op pad: naar Singleton via de New England Highway, weer prachtige uitzichten over lieflijk landschap. Onderweg hoorden we op de radio dat die 300 ml inderdaad gevallen was, bij Brisbane. Er werd daar al geëvacueerd. Paul en Erica zitten vrij hoog, dus het zal hen niet persoonlijk gaan raken, schatten we in. Hervey Bay (uitvalsbasis voor Fraser Island en Lady Elliot Island) was voor ons nu afgesneden geweest, blij dat we dat gehad hadden (en dat we daar weg waren, ja, ook dat).
Na Singleton de Putty Road. Deze hadden we al eerder gehad, heuveltje op en af, leuk om te rijden (voor mij). Waar ter wereld vind je nog een plek waar je niet gestoord door ander verkeer een weg voor je hebt waar je zelf je snelheid kunt bepalen en de aansnijding van de bochten zelf mag kiezen? De weg kwam uit in Windsor, het eerste gezellige stadje dat we tegen zijn gekomen in Australië. Gewoon wat aangeklede geveltjes in een straatje met terrasje die naar elkaar uitkijken. Windsor, echt de enige die het heeft. Alleen heeft het geen camping, en het motel en het hotel van waaruit je dat centrum zou kunnen inlopen waren al volgeboekt. De aussies vinden dit dus ook leuk. Waarom maken ze er dan niet meer van?
Goed, we waren op, dus inkopen gedaan en afgesproken dat we de eerstvolgende camping zouden nemen. Richting Lithgow, want die kant wilden we op. Echter, de eerstvolgende camping was pas in Lithgow zelf, 80 kilometer verderop langs een weg die potverdorie zichzelf halverwege profileerde als de Skyway van de Blue Mountains. Schitterend, maar eigenlijk niet meer aan ons besteed.
9 januari
Uitgeslapen en besloten de heuvels te verlaten en de kust op te zoeken. Het was koud en mistig daar bovenin. Je zit in Lithgow toch al op zo’n 900 meter, volgens het bord (zie foto) midden tussen de arenden. Die hebben we niet gezien. Via allerlei highways uiteindelijk terecht gekomen in Wollongong, waar we een camping vonden aan de Pacific.
-
09 Januari 2011 - 21:27
K En H:
Spannend allemaal zeg.
Improviseren maar gelukkg lukt dat.
-
10 Januari 2011 - 16:00
Bas:
hey oudjes,
wat een pech allemaal zeg met die overstromingen net nu jullie er zijn, maar gelukkig proberen jullie het altijd van de positieve kant te zien en blijven jullie lekker genieten! Gewoon mee doorgaan dus en vanuit Aruba nog wat meer positieve vibes!! -
12 Januari 2011 - 20:11
Cocky En Emile:
Tjonge, jonge zeg, wat een toestanden met al dat water. Gelukkig dat jullie bijtijds nog iets van Brisbane hebben gezien, want als we het journaal van vandaag moeten geloven, zijn daar nu ook fikse overstromingen. We zagen heel wat huizen en auto's met een enorme vaart langs komen. Hier is ook sprake van extra hoge waterstanden in de rivieren, maar dat zal wel loslopen!
Leuk, om al die verslagen te lezen. Het is wel een heel avontuur in downunder.
Hebben jullie een Engels vogelboekje gekocht? Er worden er heel wat vogelnamen genoemd. De plantennamen missen wij een beetje. Daarvoor zullen wij waarschijnlijk zelf een keertje die kant op moeten komen.
Vergeet niet komende dagen nog wat te schrijven. Je bent weer thuis voor je 't weet, helaas.
Nog fijne en vooral droge dagen in Australie en Hongkong (?). Aanraders: natuurlijk het Victoria Peak trammetje, de Man Mo tempel en theedrinken met een citroentaartje in het Peninsula Hotel (orkestje speelt Mozart; taartje kost je 9 HKD!)
Tot ziens, -
12 Januari 2011 - 20:19
Cocky:
Hey luitjes,
Ik lees net wat verslagen+reacties terug (had nog een paar in te halen) en las dat jullie inderdaad zo'n boekje hebben aangeschaft. -
12 Januari 2011 - 22:43
Mirjam:
Wij zitten nu in Sydney in een hotel bijna onder the Harbour Bridge en hebben net een paar uur tv zitten kijken. Het breekt je hart als je de ellende ziet van de mensen die alles verloren hebben door de overstromingen! Wij hebben geluk gehad, dat we de juiste beslissingen genomen hebben en gemaakt hebben dat we wegkwamen zodra er waarschuwingen kwamen van mogelijke overstromingen in gebieden waar we zaten. Nu zien we straten op de tv waar we gelopen hebben en waar het water nu tot het dak van de huizen komt! Dat maakt je wel heel triest hoor! We hebben de tv maar uitgedaan en gaan nog een dagje genieten van Sydney. Morgen gaan we terug, in een ruk met een overstap in London, dus geen stop in Hongkong. -
13 Januari 2011 - 08:36
Marja En Piet:
Hebben jullie de regen alvast vooruit gestuurd?
Goede thuisreis! -
13 Januari 2011 - 19:29
Cocky:
Ja, vandaag weer een heleboel van die beelden gezien.
Niet alleen Australië, ook in Brazilië zijn ze nu de pineut. Triest!
Jammer van de Honkongstop, maar daar komen jullie misschien nog wel een keer.
Luitjes, kom gezond en wel weer terug.
Tot ziens (in nat Holland). -
13 Januari 2011 - 22:20
Elise:
Ik ben er even heel snel door heen gerauscht. Prachtige reis. Blij dat alles goed is met jullie en je de voeten droog hebt kunnen houden. Hoop dat jullie behouden thuis terugkeren.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
