Lady Elliot island een paradijsje!

2 januari
’s Ochtends lekker een croissantje met koffie en jus en dan de camper weer inpakken en naar het vliegveld van Hervey Bay. Om 10.40 klimmen we in een klein vliegtuigje, 14-persoons.
Ongeveer een half uur later komt Lady Elliot Island in zicht, een piepklein eilandje met een duidelijke ring rif eromheen. The Great Barrier Reef, here we come!!!!!!
We landen in de plenzende regen, liquid sunshine volgens onze hostess. We krijgen een rondleiding over het ressort en er wordt ons een onderkomen toegewezen. Ons huisje is perfect en het uitzicht goddelijk. The liquid sunshine vinden we wat minder en we gaan kijken bij de bar. Onder het genot van een lunch met een drankje kijken we hoe een groep in de regen een Reefwalk doet. Als het droog wordt gaan we zelf de lagune voor de bar eens nader bekijken. Het is laag water en stukken van het rif zijn drooggevallen waardoor we o.a. koraal, een soort mossel en een felblauw gekleurde zeester kunnen fotograferen zonder onderwatercamera. Van de vogels op het eiland valt de Common Noddy het meest op. Het zijn er tienduizenden. Ze zijn net begonnen met het maken van hun nesten en vliegen af en aan met takjes en bladeren. Je moet oppassen om niet tegen ze op te lopen, zo dichtbij scheren ze langs je heen. Geweldig om te zien. Na de Common Noddy is de Brilled Stern het meest aanwezig. De mannetjes zijn duidelijk in de weer om indruk te maken op de vrouwtjes, een mooi gezicht!
Dan wordt het tijd om een duik te nemen. We halen snorkelspullen op bij de duikschool. We steken de landingsbaan over die midden over het eiland loopt. We kijken rechts, links, rechts en naar de rode lichten die aangeven of er een vliegtuig binnenkort wordt verwacht en gaan naar the coral gardens. Daar bestuderen we het bord dat aangeeft hoe we het water in moeten met laagwater. We denken dat we het snappen en gaan te water. Eerst een stukje lopen in het water wat niet echt handig is met flippers en vanaf een stok in het water zouden we kunnen zwemmen. Op de een of andere manier gaat het echter mis en hangen we vlak boven het vlijmscherpe rif! Het is adembenemend, niet alleen omdat het rif zo mooi is maar ook omdat het erg eng is. Dan bereiken we gelukkig dieper water en kunnen we genieten van een schitterend stukje koraal! 100 keer mooier dan we op Curaçao gezien hebben. De vissen op Curaçao winnen het wat ons betreft echter weer van de vissen op de Barrier Reef. Terug naar het strand is gelukkig makkelijker en daarna is het tijd voor een diner en een glaasje wijn op het strand om mijn verjaardag te vieren. Vogels alom, ook een stuk of vijf grote sternen die majestueus vanaf grote hoogte, hangend in de wind, de bewegingen daar beneden gadeslaan. We hebben gehoord dat in deze tijd de schildpadden hun eieren leggen op het strand, iets boven de vloedlijn. Wij besluiten echter niet te gaan zoeken en als een wilde de stranden af te sjouwen met flashlights. We gaan in strandstoelen zitten met een glaasje wijn en als daar toevallig in de buurt een schildpad aan land komt is dat mooi meegenomen. Als we gaan zitten zien we een stukje verderop iets groots naar bovenschuiven. Eigenlijk geloof ik niet echt dat dat een schildpad is, zo groot toch niet???
Karel gaat na een half uurtje eens polshoogte nemen en dan blijkt het dus toch een joekel (zeker een meter lang!!) van een schildpad te zijn die haar eitjes kwijt moet. Samen met een stuk of tien andere mensen hebben we naar dit oergebeuren gekeken. De schildpad is zo vriendelijk haar activiteiten te verrichten onder een cabin waar de lichten aan zijn, zodat we niet in volledige duisternis zitten en min of meer visueel kunnen volgen wat er gebeurt, en wel:
Stage 1: The journey up to the beach (30 minuten, die hebben we met een glaasje wijn op het strand doorgebracht)
Stage 2: Digging the body pit (30 minuten. De schildpad graaft rondom zich een ondiepe kuil uit in het koraalzand. Het beest is daar duidelijk niet voor gemaakt, maar speelt het toch klaar. Wel moet ze een kwartiertje bijkomen van de inspanning)
Stage 3: Digging the egg chamber (30 minuten, met haar achterpoten graaft ze een hol uit van zo’n 40 centimeter diepte. Ze wiggel-waggelt en tekens komt er een streep zand naar boven).
Stage 4: Laying the eggs (volgens het boekje 15 minuten, maar naar ons gevoel ging dat wiggel-waggel gebeuren gewoon door. Het moet gebeurd zijn in een van de rustperiodes die ze steeds inlast. De foto van dit gebeuren komt uit een infomap. Het was te donker om zelf foto’s te maken, en we wilden haar absoluut niet storen).
Stage 5: Covering the eggs (15 minuten, ze schuift nu juist zand in de kuil)
Stage 6: Filling in (5 minuten, ze dekt min of meer de ondiepe kuil weer toe).
Stage 7: Return to the ocean (5 minuten. Vanuit de cabin viel één enkele streep licht van een spot naar buiten tot aan de oceaan. Zij was zo vriendelijk precies die streep licht te volgen, om ten slotte in de golven te verdwijnen).
Intussen was de groep toeschouwers aangegroeid tot een twintig mensen die het oergebeuren allemaal doodstil volgden. Ook dat was imposant.
Een schildpad legt zo’n 125 eieren in één worp. Na 24 uur komen de kleine turtletjes uit het ei. Daarna duurt het nog 2 tot 5 dagen voor ze zich een weg naar boven hebben gegraven. Op enig moment, wanneer het zand afkoelt, rennen ze dan met z’n allen naar zee.
Echter: slechts 1 op de duizend eitjes redt het tot een nieuwe zeeschildpad, één eitje uit acht worpen dus.

3 januari
Mirjam was inmiddels niet meer jarig, de Noddies hadden allemaal hun nest, en de liquid sunshine was solid geworden. De sporen van de schildpad (een soort rupsbandprint) stonden nog op het strand. Toen ook viel het ons op dat de egg-chambers van de schilpadden door de organisatie op Lady Elliot Island overal werden gemarkeerd met een kraamkamerbordje, ook die van “onze” turtle. Wij besluiten na het ontbijt tot een wandeling naar de vuurtoren. De heren Noddies zitten in groepjes van honderden op het gras, de vuurtoren is wit, de oceaan alle kleuren blauw en groen.en alles daartussen. We maken wat foto’s en keren terug voor een kop koffie en een snorkelduik, weer bij de Coral Gardens. Daar weten we nu immers de weg. Echter, het water is troebel, het is nog steeds mooi, maar niet meer zo overweldigend als gisteren. Jammer. Terug naar het terras, lunch, wat lummelen langs het strandje, even kijken bij het vissenvoeren, nog even wat nacho’s gepietst op het terras, en dan naar ons 10-persoons vliegtuigje (inclusief de piloot). Het was een vliegtuig van een beproefd model, zeg maar rustig een oud toestelletje dat het nog deed. Mooi detail: de airco was zelf te regelen door een gat in het raampje meer of minder open te zetten. Vliegen op z’n mooist! Weer terug in Hervey Bay zochten we onze camping weer op, en ons bedje. Het waren mooie dagen geweest.