Back to the top of the Rocks

10 januari
We zitten in Wollongong. In een caravanpark aan het strand. De toegang tot het strand is tegenover onze camper dus da’s wel lekker makkelijk. Wat de Aussies veel doen, is een hele grote tarp opzetten met daaronder alleen de binnentent. Dat is wel slim want daardoor is het veel koeler in de tent terwijl je ook nog een soort overdekt terras hebt. Onze buurman had wel een heeeel grote tarp met daaronder zijn eigen kleine dorpje!
Karel is gisteren nog even de Pacific in geweest. Vandaag zou het niet meer gekund hebben want we zagen heel veel zgn.Portugese Oorlogsschepen die aan het strand gespoeld waren.
Het Portugees Oorlogsschip lijkt een echte kwal maar is het niet. Het is een hele grote groep poliepen. Elke poliep heeft een andere taak. Hij heeft dodelijke tentakels, elke tentakel is een grote poliep. Hj heeft ook een grote luchtblaas. Dat is ook een grote poliep bovenop, die luchtblaas wordt 9 tot 35 centimeter groot. Die luchtblaas werkt als een soort zeil, vangt wind en zo zeilt hij over de oceaan. Hij komt voor in de warme zeeën en oceanen van de wereld, soms met duizenden tegelijk. Hij eet visjes. Gestoken worden door zo’n oorlogsschip kan zelfs een hartaanval veroorzaken. We zijn er voorzichtig overheen gestapt want zelfs dood kunnen ze nog uren lang gemeen pijn doen als je er op stapt!
Hier nog een link voor een grappig liedje om het toerisme te stimuleren in Australie:
http://www.youtube.com/watch?v=wy_TB6onHVE&feature=player_embedded

11 januari
Het regent nog steeds dus besluiten we ons zelf te trakteren op een hotel in the Rocks voor 12 en 13 januari. Vandaag gaan we nog wat site seeing doen. We gaan naar een uitkijkpunt op Mount Keira en daarna gaan we via de Pacific Ocean Road, die zoveel mogelijk langs de kust blijft slingeren in de richting van Sydney. Op het laatst zowaar nog een stukje regenwoud en een flink stuk bergweg. We eindigen in Heathcote Touristpark, een parkje met voornamelijk mensen die permanent in kleine huisjes wonen. Mensen aan de onderkant van de maatschappij volgens onze buurman die als een van de weinigen werk heeft. Aan hem geven we de volgende dag de spullen die we over hebben, een zeil, eten , een goede koekenpan en nog zo wat meer. Hij zal het dan weer verdelen aan de mensen in het park. Dat voelt beter dan het spul weggooien.

12 januari
We maken de camper van binnen en van buiten schoon, wassen en drogen de lakens, handdoeken en de theedoek en om 10.00 bellen we Tim want in Houten is het dan 24.00 uur en Tim is dus vandaag 21 jaar geworden!!!
We gaan nu naar Sydney, naar het hotel ”Sebel Pier One”. Het ligt bijna onder the Harbour Bridge, in the Rocks, het leukste uitgaansdistrict van Sydney met veel terrasjes en restaurantjes, een mooie plek om de laatste dagen in Sydney door te brengen lijkt ons! We rijden recht naar het hotel, checken in en dan gaan we de camper terugbrengen. Op de heenweg zijn we door een toltunnel gegaan en dat reed wel heel gericht dus dat doen we nu weer. Ik geeft het niet graag toe, maar Karel reed regelrecht naar O’Riordanstreet, naar de plek waar we de camper moesten inleveren. Het inleveren gaat vlot.We moeten de one way fare wel betalen maar krijgen geen extra boetes of zo. Dat is beter dan we van een hoop anderen lezen op Waarbenjij.nu. Nu moeten we nog gaan uitvogelen hoe we de tolweg moeten betalen. We gaan met de trein terug naar ons hotel en genieten daar van het geweldige uitzicht en na te zijn opgefrist, van het rondje langs Dawin Point (the Top of The Rocks, onder de Harbour Bridge door met uitzicht op het Opera House).En daarna vinden we als bijna vanzelf The Wine Odyssee terug, met de combi kleine hapjes – bijpassende wijn. We laten het ons nogmaals welgevallen. Naast ons blijken Johan en Marleen te zitten, uit Antwerpen en ook in hun laatste dagen down under, al hadden zij er net daarvoor wel een jaar Kuala Lumpur op zitten. Het wordt met al die wijn een gezellige terrasavond. Thuis op de pier aan het water krijgen we nog een groots vuurwerk cadeau van de overkant van de het water.

13 januari
’s Ochtends met de beelden van de televisie erbij wordt pas echt duidelijk hoe groot de ramp is die zich in Brisbane die nacht heeft voltrokken. Ook wij volgen met spanning dat sleepbootje dat een wandelpad van enkele honderden meters lang en 3 ton aan cement tussen de pijlers van de diverse bruggen weet te loodsen. Ook wij maken ons zorgen om onze familie hier. Al weten we dat Paul en Erika hoog genoeg wonen om waarschijnlijk zelf de voeten droog te houden, zal het in heel Brisbane de komende tijd toch een doffe ellende zijn, ook voor de mensen die zelf niet hun hele hebben en houden hebben verloren, iedereen kent wel iemand bij wie dat wel het geval is.
We moesten onszelf losrukken van die beelden om Sydney in te kunnen gaan. In Sydney schijnt echter de zon, iedereen is gewoon bezig met waar ze altijd mee bezig zijn. Toeristen schieten vrolijk hun plaatjes, de horeca draait op volle toeren; in Sydney speelt de flood niet, lijkt het, al staat wel overal de televisie aan. En we hadden van het hotel een boekje mee met een rondwandeling in the Rocks, met behoorlijk goede achtergrondinfo. Zo lezen we bijvoorbeeld dat de tweede vloot, die van 1778, bestond uit 1275 personen waar er tijdens de reis 269 van overleden en van wat wel aankwam er 459 ernstig ziek waren. Zo bleek de eerste blanke bevolking te bestaan uit soldaten, veroordeelden (convicts) die in Australië veel vrijheid genoten, prisoners die ook in Australië in de gevangenis bleven zitten en dwangarbeid moesten verrichten, en kolonisten en pioniers (settlers). Zo vertelt het boek bij het standbeeld van Willam Blight (die van de muiterij op de Bounty) dat hij dat litteken op de rechterwang heeft opgedaan toen hij 8 jaar oud was, en in de weg stond van de bijl die zijn oom een weggelopen pony op de grazige weiden van good old England nagooide. En dat het de bedoeling was de square rond uit te diepen, maar dat het er nooit van gekomen is zodat een of andere grappenmaker er later Circulair Square van maakte. En zo. En toen kwamen we weer langs The Wine Odyssee, waar we weer een proeverij deden. En toen kochten we een didgeridoo in een real real aboriginal-gallery, en gingen nog even goed kijken hoe de aboriginal dat instrument bespeelde op Circular Square zodat wij dat thuis ook kunnen. En uitpuffen in het hotel, wat mailtjes beantwoord van mensen die ongerust begonnen te worden over ons, en ’s avonds lekker Italiaans uit eten. Op de terugweg nog wat nachtfoto’s geschoten van The Bridge en het Opera House, want die hadden we nog niet.

14 januari
O ja, die tol.
Mensen, vermijd elke tolweg in Australië. We hebben de tolweg in Sydney genomen vanaf Airport naar de Kings Crossing, en een uur later terug vanaf Darling Harbour naar de Airport. Het blijkt aldus te zijn: vanaf Airport naar Kings Crossing valt onder City Cross, kost 5,50 en is met enige moeite via visa card en telefonisch te betalen aan die club. Van Kings Crossing naar Darling Harbour valt onder een Roaming-club. Daar moet eerst een tijdelijke E-payment card te moeten worden aangemaakt, die dezelfde dag dan weer vervalt (kosten 3,50). Het ritje zelf kostte 0,50.
Voordat alles geregeld was vanuit een telefooncel was ik 1 dollar kwijt voor de telefoontjes, en 9,50 aan tolgeld. Ik heb van de ene organisatie iemand ruim een kwartier, en van de andere organisatie iemand bijna een half uur beziggehouden. Dit kan toch voor niemand commercieel interessant zijn?
Na Brisbane (ten noorden van Sydney) komt nu ook Melbourne (ten zuiden van Sydney) in problemen met wateroverlast. Het achterland van Sydney - dat hebben we zelf gezien - is nog dor. Dat kan juist wel wat water gebruiken, was mijn indruk. Australië is een groot land met erg grote regionale verschillen. Wij nemen er afscheid van vandaag. De didgeridoo het vliegtuig in zien te krijgen (“no problem my darling”, aldus de lokettiste van Qantas, “hope you had a nice time in Australia my love”), de laatste dollars zien op te maken op the Airport (ook geen probleem) en dan in 30 uur of zo naar huis.
Tot dan.