Sydney wat een stad!

18 december: Sydney wat een stad!

Karel was nog steeds niet lekker, dus werd dit een rustig dagje. Mirjam wist in de buurt van het hotel echte koffie en verse croissantjes te scoren. Een paracetamol voor Karel, en toch maar voorzichtig op pad.
Het plan: via George Street, Sydneys hoofdstraat, naar de Vodafone/3-shop op Hunterstreet om prepaid-internet te realiseren. Onderweg kwamen we Town Hall tegen, waarvan een foto. Het Queen Victoria Building ligt net achter Town Hall. Ooit een beursgebouw, later bibliotheek, op de slooplijst beland maar en in de jaren ‘80 toch maar mooi verbouwd tot wat nu geldt als het fraaiste winkelcentrum van de wereld (althans, dat zei Pierre Cardin er eens over volgens de reisgids, whoever that guy may be). Whatever, het is inderdaad een fraai gebouw van buiten en van binnen, én het heeft een kerstboom die vanaf de begane grond dwars door de trappenhal tot aan de koepel doorloopt (4 Victoriaanse verdiepingen hoog!)

Verder op George Street krijg je bij de kruising met Market Street een pracht uitzicht op de Sydney Tower. Vanuit Sydney Tower zou je (na inlevering van een stevig pakketje Australische dollars) een geweldig uitzicht op Sydney hebben, maar we blijven liever down to earth. Wel een mooie Euromast, zo in den vreemde.

Op Hunterstreet had de verkoper er kijk op. Binnen no time had hij internet op mijn pc draaiende. Echter, zei hij, het bereik is beperkt tot de grote steden. Telstar biedt wel volledig bereik… Wonderbaarlijk, men heeft in Australië absoluut geen probleem met doorverwijzen als de klant daar beter van wordt. Maar intussen werkte internet, en dat moeten we bij de volgende provider nog maar afwachten. Deze hebben we nu, en maandag zien we wel of we ook Telstar kunnen toevoegen.

We naderen inmiddels The Rocks. Daar meerde de eerste Europese vloot in 1788 af, daar werden de schepen met gevangenen gelost. Daar begon de kolonisatie van Australië. Nu is het een trendy buurt met heelveel eettentjes en uitzicht op bridge en Opera House, al lag er toen wij er waren een knoepert van een cruise schip voor. Vanuit The Rocks begint de Harbour Bridge, een voor 1932 technisch hoogstandje van wereldniveau. Het had met 503 meter de langste boogbrug van de wereld moeten zijn, maar de bouw duurde drie maanden te lang. New York was ze net voor. Nu brengt de brug met name geld in het laatje door toeristen langs de boog omhoog te laten lopen voor de kick en het uitzicht. Wij liepen ook de bridge op, maar op normaal voetgangersniveau. Ook daar een prachtig uitzicht op Opera House. Helaas ook op het meest afzichtelijke gebouw van Sydney, een min of meer aan het vervallen cassettegebouw dat het zicht op de haven wegneemt (foto)
Van bovenaf lijken de tegels van het Opera House wat bruinig, maar later zul je zien dat, als de zon erop staat, ze in volle glorie wit zijn. Dat is het mooie van het materiaal.

Terug naar de Rocks, en verder naar Circular Quay, waar de verboten vertrekken. Daar stuitten we op aboriginals die met hun didgeridoo ons en het publiek rondom ons vermaakten met (pre?)Australische muziek.
We hadden gelezen dat de ferry naar Manly gratis zou zijn. Dat hadden zij zelf schijnbaar ook gelezen, dus kostte het nu 15 dollar pp. Maar zo kregen we zicht op het Opera House vanaf de waterkant, en op de skyline van Sydney, die er wezen mag. Manly zelf is een zwemparadijsje met links de rustige binnenwaterkant en rechts de onstuimige Oceaankant, met twee kilometer winkelboulevard ertussen. Ondanks de uitnodigende kerstmutsmatroos hebben we Manly (“7miles from Sydney, 1000 miles from sorrows”) laten schieten, en bleven we zitten voor het retour. We kregen hier eindelijk contact met Laura om haar even te feliciteren met haar 25ste verjaardag. Met Aruba scheelt het 15 uur dus het kan nog net! Karel raakte op de ferry in gesprek met een oud-Rotterdammer die al 57 jaar in Australië leefde (met een door Prins Bernhard geregeld groot verlof op zak voor militaire dienstplicht mits hij zijn gezicht een jaar of wat niet in Nederland liet zien, en dergelijke). De foto’s van de terugreis zijn dus allemaal van Mirjam.
Weer terug in Sydney moesten we nu toch hoognodig het Sydney Opera House maar eens gaan bekijken. Toen we erheen wandelden zagen we een niveau eronder een terrasgebied van jewelste, waar de Sydneyers (zoals bijna overal) een feestje bouwden en de zon aanbaden. Dat leek ons ook een geweldig tijdverdrijf, en dat was het ook.
Om de schemer nog net voor te zijn een uurtje of wat later naar de Royal Botanic Garden op de landtong ernaast. De begroeting is hier heel anders dan bij andere botanic gardens; deze vermeldt op een bord toch vooral wél op het gras te gaan lopen, aan elke bloem te ruiken en liefst de bomen te omarmen. Dus vielen we onze eerste Eucalyptus maar meteen in de armen, rukten er een blad af en zwelgden we ons in zijn dampen. Nou ja, zoiets dan.
We zouden er volgens de reisgids moeten struikelen over de vogels. Dat klopte. Een rare witte vogel met een slurfsnavel die nestelt in bomen en schijt als een lijster, daar struikel je inderdaad over. (We komen nog wel een keer met een naam voor dat beest. We hebben hem (haar?) in onze boeken nog niet kunnen terugvinden. Ook zou er soms een witte kaketoe zijn. En jawel, we hadden mazzel, hij vond ons. Intussen werd het park overspoeld door aanwaaiend kerstgezang, reed er bereden politie rond op kerstgeklede paarden en werd het schemerig, dus namen we de dichtstbijzijnde exit (de woolloomooloo-uitgang), en doken in het volgende park (The domain) een enorme kersthappening in. Duizenden gezelschappen met of zonder kinderen maar allemaal met picknickmand, kerstmuts en ongetwijfeld ook de kerstgedachte bij zich hadden zich er verzameld voor, ja voor wat…? We vroegen het een security-man. Tja, dat wist hij ook niet…, hij was alleen voor de beveiliging….

We lieten het feest aan de mensen van daar en liepen tegen de nog steeds aanstromende menigten in naar Hyde Park, waar we de Sydney Tower prachtig konden fotograferen in de zonsondergang. Een pizzaatje on the road, een biertje op een terras, hoe goed kan het leven zijn. O ja, en daarna wou ik nog een biertje mee naar de hotelkamer, maar dat kon niet, die mochten alleen worden verkocht in “bottle shops”. En toevallig was dat de buurman van het café waar ik de vraag stelde. Zoals gezegd, Australië stelt de klant echt centraal.
En toen, eindelijk, sinds dagen weer aan het internet…..