21 april
Door: jamka
24 April 2011 | Aruba, Oranjestad
Donderdag 21 april
We beginnen langzamerhand uit te slapen, de jet-lag voorbij. Zo tegen elven pas op pad. Eerst naar de High Rise, Karel wilde wel eens wat zien van de moderne hotelarchitectuur. We parkeerden in Merriot, en liepen de hotellobby in, en via een rondje langs de binnentuin weer terug naar de auto. Zo, dat was architectuur genoeg voor Mirjam en Laura. Bas kwam met het idee de dames te parkeren op het terras van Bugalo, en dan wij samen een rondje te maken.
Al bij het Merriot was duidelijk geworden dat een hotel in Aruba twee kanten had, de voorkant met sfeer en uitstraling, en de achterkant met vooral een functionele invulling door grote zwembaden, restaurants en bars. Daartussenin dan een servicedeel bestaande uit een hotellobby, wat shops en vooral veel casino. Elk van deze ruimtes zou voor een architect aangrijpingspunt kunnen zijn om de bezoekers te imponeren, of in ieder geval te charmeren. Mijn zoektocht ging uit de invulling van met name de achterkanten van die hotels. Daar zouden de architecten rekening moeten houden met functionaliteit, en daar zouden ze dus het meest hun best moeten doen.
Eerst bezochten we het voor Aruba beeldbepalende Riu, uiteraard langs de oprijlaan naar boven, via de monumentale ingang naar binnen en aan de achterkant weer naar buiten. Dit hotel trekt het shock and aw-effect van de voorkant strak door naar de achterkant, want afdalend langs de monumentale dubbele trappen kom je vanzelf op een punt waar je niet anders kunt dan bewonderend te genieten van het uitzicht over de symmetrisch aangelegde zwembaden onder je. Architectonisch prima geslaagd, geen dissonant aanwezig! Toen het Raddison, vanaf de beachzijde naar de lobby. Het Raddison gooit het in zijn achterkant op groenstroken. Integratie tussen groen en de zwembaden was schijnbaar teveel gevergd, dus zijn er fraaie stroken groen en zijn er goed vormgegeven zwembadgedeelten. Als je tussen het groen staat, zie je de zwembaden niet, en visa versa. Een makkelijke, niet erg imposante oplossing, maar wel architectuur vanuit een visie. De volgende dan, het Occidental, langs de voorkant erin en langs de achterkant eruit. Het functionele heeft hier gewonnen. Het is een zwembad met wat ornamenteel groen ertussen. Geen visie, geen sfeer, het had een gemeentezwembad kunnen zijn. De laatste dan, het Hyatt, vanuit de beach naar de hoofdingang. De achterkant bracht een verrassing, hier is op een afgewogen wijze de natuur en de functionaliteit van zwembaden, restaurants en bars met elkaar in evenwicht gebracht, zodanig dat de rust van de natuur als het ware de hectiek van het zwembadgebeuren overschaduwt. Resultaat is gevoel van hoge kwaliteit van ruimte. Dat ze daar dan zwarte zwanen aan toevoegen geeft het nog een plusje. De dames worden opgehaald en we vervolgen onze weg.In de auto vertelt Laura dat ze het katje heeft kunnen onderbrengen bij Daantje, een collega! Gelukkig is het katje dus toch goed terecht gekomen!We doen onderweg nog wat boodschappen en terwijl Bas en Mirjam brood voor de vissen, drinken en ijs halen komt er iemand een praatje maken met Karel en Laura die nog in de auto zitten. Hee makamba, Je vindt het toch niet erg dat ik je makamba noem he? Ik ben Henk en ik hou van makamba’s. Hoe heten jullie? Henk is erg gecharmeerd van Karel en nodigt hem uit om bij hem thuis leguanensoep te komen eten. De uitnodiging staat nog steeds.
Na deze (multi)culturele uitspattingen, gingen we gezamenlijk naar de volgende toplocatie van het eiland: Charlie’s bar in San Nicolaas. Omdat we van plan zijn het boek “An Island Away” van Daniel Putkowski te gaan lezen, een boek dat gaat over Charlie, vonden we dat we de bar bezocht moesten hebben. We werden er hartelijk ontvangen, hebben er relaxed een hapje gegeten, hebben ons ogen uitgekeken (Charlie’s bar lijkt op een grot met stalagtieten van aan elkaar geknoopte “verzamelingen”) en werden er hartelijk uitgeleide gedaan. Absoluut een plek om naar terug te gaan.
Daarna Baby Beach, vissen voeren. Druk druk druk, ook met kampeerders. Ook Rocky kwam langs, even een praatje terwijl zijn gezelschap een duik nam.
En toen: eten bij Yemanja, tafel 28, in Bas z’n “wijk”, nu (want Bas zat uiteraard bij ons aan tafel) behartigd door Renate. Niet alleen de VIP-behandeling, maar ook het voortreffelijke eten was prima aan ons besteed. Zelfs de Singapore Sling (het recept van de Singapore Sling is in hotel Rafferty in Singapore uitgevonden en bevat 2 delen gin, 1 deel Cherry Herring brandy, ½ deel kersenbrandenwijn, ½ deel Cointreau, 1 deel limoensap, 8 delen ananas sap, ½ deel grenadine, soda, ijsblokjes en afgetopt met een stukje ananas en een kers) was er geen probleem. De tenderloin, waarover veel geroepen was, is daar inderdaad onvergelijkelijk mals. En het grand dessert inderdaad “grand”. En nadat Bas was toegezongen door het voltallige personeel vanwege zijn verjaardag, kon de avond als geslaagd worden genoteerd.
We beginnen langzamerhand uit te slapen, de jet-lag voorbij. Zo tegen elven pas op pad. Eerst naar de High Rise, Karel wilde wel eens wat zien van de moderne hotelarchitectuur. We parkeerden in Merriot, en liepen de hotellobby in, en via een rondje langs de binnentuin weer terug naar de auto. Zo, dat was architectuur genoeg voor Mirjam en Laura. Bas kwam met het idee de dames te parkeren op het terras van Bugalo, en dan wij samen een rondje te maken.
Al bij het Merriot was duidelijk geworden dat een hotel in Aruba twee kanten had, de voorkant met sfeer en uitstraling, en de achterkant met vooral een functionele invulling door grote zwembaden, restaurants en bars. Daartussenin dan een servicedeel bestaande uit een hotellobby, wat shops en vooral veel casino. Elk van deze ruimtes zou voor een architect aangrijpingspunt kunnen zijn om de bezoekers te imponeren, of in ieder geval te charmeren. Mijn zoektocht ging uit de invulling van met name de achterkanten van die hotels. Daar zouden de architecten rekening moeten houden met functionaliteit, en daar zouden ze dus het meest hun best moeten doen.
Eerst bezochten we het voor Aruba beeldbepalende Riu, uiteraard langs de oprijlaan naar boven, via de monumentale ingang naar binnen en aan de achterkant weer naar buiten. Dit hotel trekt het shock and aw-effect van de voorkant strak door naar de achterkant, want afdalend langs de monumentale dubbele trappen kom je vanzelf op een punt waar je niet anders kunt dan bewonderend te genieten van het uitzicht over de symmetrisch aangelegde zwembaden onder je. Architectonisch prima geslaagd, geen dissonant aanwezig! Toen het Raddison, vanaf de beachzijde naar de lobby. Het Raddison gooit het in zijn achterkant op groenstroken. Integratie tussen groen en de zwembaden was schijnbaar teveel gevergd, dus zijn er fraaie stroken groen en zijn er goed vormgegeven zwembadgedeelten. Als je tussen het groen staat, zie je de zwembaden niet, en visa versa. Een makkelijke, niet erg imposante oplossing, maar wel architectuur vanuit een visie. De volgende dan, het Occidental, langs de voorkant erin en langs de achterkant eruit. Het functionele heeft hier gewonnen. Het is een zwembad met wat ornamenteel groen ertussen. Geen visie, geen sfeer, het had een gemeentezwembad kunnen zijn. De laatste dan, het Hyatt, vanuit de beach naar de hoofdingang. De achterkant bracht een verrassing, hier is op een afgewogen wijze de natuur en de functionaliteit van zwembaden, restaurants en bars met elkaar in evenwicht gebracht, zodanig dat de rust van de natuur als het ware de hectiek van het zwembadgebeuren overschaduwt. Resultaat is gevoel van hoge kwaliteit van ruimte. Dat ze daar dan zwarte zwanen aan toevoegen geeft het nog een plusje. De dames worden opgehaald en we vervolgen onze weg.In de auto vertelt Laura dat ze het katje heeft kunnen onderbrengen bij Daantje, een collega! Gelukkig is het katje dus toch goed terecht gekomen!We doen onderweg nog wat boodschappen en terwijl Bas en Mirjam brood voor de vissen, drinken en ijs halen komt er iemand een praatje maken met Karel en Laura die nog in de auto zitten. Hee makamba, Je vindt het toch niet erg dat ik je makamba noem he? Ik ben Henk en ik hou van makamba’s. Hoe heten jullie? Henk is erg gecharmeerd van Karel en nodigt hem uit om bij hem thuis leguanensoep te komen eten. De uitnodiging staat nog steeds.
Na deze (multi)culturele uitspattingen, gingen we gezamenlijk naar de volgende toplocatie van het eiland: Charlie’s bar in San Nicolaas. Omdat we van plan zijn het boek “An Island Away” van Daniel Putkowski te gaan lezen, een boek dat gaat over Charlie, vonden we dat we de bar bezocht moesten hebben. We werden er hartelijk ontvangen, hebben er relaxed een hapje gegeten, hebben ons ogen uitgekeken (Charlie’s bar lijkt op een grot met stalagtieten van aan elkaar geknoopte “verzamelingen”) en werden er hartelijk uitgeleide gedaan. Absoluut een plek om naar terug te gaan.
Daarna Baby Beach, vissen voeren. Druk druk druk, ook met kampeerders. Ook Rocky kwam langs, even een praatje terwijl zijn gezelschap een duik nam.
En toen: eten bij Yemanja, tafel 28, in Bas z’n “wijk”, nu (want Bas zat uiteraard bij ons aan tafel) behartigd door Renate. Niet alleen de VIP-behandeling, maar ook het voortreffelijke eten was prima aan ons besteed. Zelfs de Singapore Sling (het recept van de Singapore Sling is in hotel Rafferty in Singapore uitgevonden en bevat 2 delen gin, 1 deel Cherry Herring brandy, ½ deel kersenbrandenwijn, ½ deel Cointreau, 1 deel limoensap, 8 delen ananas sap, ½ deel grenadine, soda, ijsblokjes en afgetopt met een stukje ananas en een kers) was er geen probleem. De tenderloin, waarover veel geroepen was, is daar inderdaad onvergelijkelijk mals. En het grand dessert inderdaad “grand”. En nadat Bas was toegezongen door het voltallige personeel vanwege zijn verjaardag, kon de avond als geslaagd worden genoteerd.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
