17 april Bas is jarig!
Door: jamka
20 April 2011 | Aruba, Oranjestad
Zondag 17 april
Dit was de dag waarvoor we zogenaamd gekomen waren, Bas’ verjaardag. Bijkomen was er die ochtend nog niet bij. Eerst natuurlijk gebak en de cadeautjes uitpakken die in Nederland waren verzameld door ons en door Joost en Petra dwars door de families heen, en toen rush rush naar een winderig braakliggend weilandje in de buurt van windkite-park, waar Bas en Laura door een goed-georganiseerde bende sky-divers in een geblindeerde auto werden weggevoerd. We kregen de garantie dat ze later op die dag wel weer ergens gedropt zouden worden. Laura had nog net kans gezien om haar vader te bellen, zodat ook hij goed ongerust was. Dat Laura en Bas weggevoerd waren, ging als een lopend vuurtje, want een drie kwartier later was ons groepje op dat veldje in niemandsland al uitgegroeid tot zeven mensen, elkaar steunend en samen wachtend op nieuws over hun vrijlating. De chauffeur van de geblindeerde auto, die inmiddels teruggekomen was, zei ons dat ze nu elk moment konden worden gedropt, en wees met een weids gebaar naar de blauwe lucht. Inderdaad hoorden we daar het geronk van een propellervliegtuigje, en inderdaad vielen daar twee stipjes uit. Eerst als een baksteen recht naar beneden, maar gelukkig bleek de organisatie ook te hebben voorzien in valschermen, en gelukkig gingen die uit. Pas zo’n zes minuten later landde Laura. Op Bas moesten we nog een minuut langer wachten. De hele groep was blij hen weer te zien, en na gezamenlijk nog een video’tje te hebben gekeken, ging een ieder weer huiswaarts.
De hele middag chillen in Little Paradise werd verkort door Karel, die afhaakte en in bed ging liggen, door Bas en Laura die hetzelfde gingen doen bij hen thuis, en door Mirjam die ook nog even een uurtje slaaptekort inhaalde.
Bij schemer zochten we elkaar weer op, om te gaan eten in de Flying Fishbone, een eettent waar je met de voeten in het zand, of als je dat wilde, in het water, kon dineren. Inderdaad hing er een sprookjesachtige ambiance. De keuken kreeg het stevig met ons te stellen, want op twee Balashi-biertjes na hebben we niets van hetzelfde besteld.
Met de siësta van die middag achter de kiezen, hielden de oudjes het ineens tot twaalf uur vol, en was het Bas die uiteindelijk een eind maakte aan de afterparty op Little Paradise.
Dit was de dag waarvoor we zogenaamd gekomen waren, Bas’ verjaardag. Bijkomen was er die ochtend nog niet bij. Eerst natuurlijk gebak en de cadeautjes uitpakken die in Nederland waren verzameld door ons en door Joost en Petra dwars door de families heen, en toen rush rush naar een winderig braakliggend weilandje in de buurt van windkite-park, waar Bas en Laura door een goed-georganiseerde bende sky-divers in een geblindeerde auto werden weggevoerd. We kregen de garantie dat ze later op die dag wel weer ergens gedropt zouden worden. Laura had nog net kans gezien om haar vader te bellen, zodat ook hij goed ongerust was. Dat Laura en Bas weggevoerd waren, ging als een lopend vuurtje, want een drie kwartier later was ons groepje op dat veldje in niemandsland al uitgegroeid tot zeven mensen, elkaar steunend en samen wachtend op nieuws over hun vrijlating. De chauffeur van de geblindeerde auto, die inmiddels teruggekomen was, zei ons dat ze nu elk moment konden worden gedropt, en wees met een weids gebaar naar de blauwe lucht. Inderdaad hoorden we daar het geronk van een propellervliegtuigje, en inderdaad vielen daar twee stipjes uit. Eerst als een baksteen recht naar beneden, maar gelukkig bleek de organisatie ook te hebben voorzien in valschermen, en gelukkig gingen die uit. Pas zo’n zes minuten later landde Laura. Op Bas moesten we nog een minuut langer wachten. De hele groep was blij hen weer te zien, en na gezamenlijk nog een video’tje te hebben gekeken, ging een ieder weer huiswaarts.
De hele middag chillen in Little Paradise werd verkort door Karel, die afhaakte en in bed ging liggen, door Bas en Laura die hetzelfde gingen doen bij hen thuis, en door Mirjam die ook nog even een uurtje slaaptekort inhaalde.
Bij schemer zochten we elkaar weer op, om te gaan eten in de Flying Fishbone, een eettent waar je met de voeten in het zand, of als je dat wilde, in het water, kon dineren. Inderdaad hing er een sprookjesachtige ambiance. De keuken kreeg het stevig met ons te stellen, want op twee Balashi-biertjes na hebben we niets van hetzelfde besteld.
Met de siësta van die middag achter de kiezen, hielden de oudjes het ineens tot twaalf uur vol, en was het Bas die uiteindelijk een eind maakte aan de afterparty op Little Paradise.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
