Bruiloft en Fraser island

Alvast wat fotos van o.a. de bruiloft voor nieuwsgierige tantes.
Verhaal volgt.

En dan nu het verhaal:

29 december

En dan is het eindelijk zover, de reden dat we in Australië zitten, de bruiloft van Paul en Erika is vandaag! We gaan de locatie in Bundaleer alvast verkennen, misschien is er toch een camping in de buurt die nog niet op internet te vinden is maar helaas, we zullen een nachtje moeten bijboeken in Ashgrove. De locatie waar de bruiloft gaat plaatsvinden is schitterend. Een stukje rainforest met een riviertje er dwars door. Echt super romantisch!
Rond een uur of drie zijn de meeste gasten wel binnen. De 4 heren in jacket, t.w. John, the best man, Philip, de ceremoniemeester, Robert, zoon van het koppel en Gert, getuige en broer van de bruidegom leggen het nu al af in hun warme kloffie. En dat terwijl het koel is voor de tijd van het jaar! Gelukkig is het droog! De eerste droge dag in dagen!
Dan is het wachten op het bruidspaar. Vier schattige bloemenmeisjes staan op een rijtje te schommelen met hun bloemenmandjes en ook de drie bruidsmeisjes hebben hun positie ingenomen. En daar komt over het grasveld de bruidegom aangereden, in een bakfiets met opschrift “dutch cargo” en gereden door de best man, John. Het is een grappig gezicht. Paul gaat bij de bloemenmeisjes staan en nu is het wachten op Erika, ze zal toch niet ook……
Ja hoor, daar komt ze, ook in de bakfiets!! Het lukt haar ook nog om er heel elegant uit te komen. De bruid ziet er schitterend uit in een lange rode jurk. Het is een prachtig paar want ook Paul ziet er prachtig uit zoals op de foto’s wel te zien is. Het kinderorkestje wat we ‘s ochtends hebben zien oefenen begint te spelen. De ceremonie gaat beginnen. Eerst biedt Paul aan Andries, de beduusde vader van de bruid nog 10 kamelen aan als bruidschat. Volgens Paul zou dat een bekend Nederlands gebruik zijn (heu???). Of het genoeg is, vraagt ie nog aan Andries! Die knikt, wat moet ie anders? Dan krijgen we de trouwbelofte, het zetten van de handtekeningen en dan is het officieel, Paul en Erika zijn voor de wet eindelijk een stel!
Na de felicitaties en het maken van de foto’s gaat de bar open en om 17.30 kunnen we plaatsnemen in de feesttent, waar het diner zal worden genoten. Tijdens het diner natuurlijk de nodige speeches waar zowel Paul als Erika behoorlijk door de mangel gaan. Met zulke vrienden en familieleden heb je geen vijanden meer nodig. Dit alles werd met een brede lach door het bruidspaar in ontvangst genomen J. Dan is het tijd om uit je dak te gaan. Er speelt een goede band en er wordt door de ouderen stevig op los gedanst. Op een gegeven moment staat echt iedereen te swingen dat het een lieve lust is! Ook Paul en Erika staan voortdurend op de dansvloer en ik kan je vertellen dat de afscheidshug van Paul nou niet echt een pretje was, die jongen was kletsnat van het zweet! Trouwens, de hele familie Frijters danst als wilden heb ik kunnen zien J. Als side-programma kon ieder die dat wilde zich met pruiken en dergelijke laten fotograferen door een beroepsfotografe. Zie bijvoorbeeld de foto van Nanda en haar kids. Deze bruiloft zal ons nog lang heugen. Robert, Carmen en Yasmine, nogmaals bedankt dat jullie je ouders eindelijk zover hebben gekregen om te trouwen. Alleen dit feest was al de moeite om naar Australië te komen! Paul en Erika natuurlijk ook bedankt voor een super feest!!!

30 december
Na een ontbijtje met bezoek van heel veel mooie vogels (voor de liefhebber, op de foto zijn de noisy minor, de crested pigeon, drie rainbow lorikeets en de scaly-breasted Lorikeet te zien) gaan we eerst naar Lone Pine Sanctuary, een dierentuin waar je de koala’s vast kunt houden en de kangeroos kunt aaien. Als we in de rij voor de kassa staan, komt er iemand langs met een slang. Karel durft hem wel te aaien, wat een held! Als we binnen zijn vinden we het toch eigenlijk wel een beetje sneu allemaal en we zijn dan ook weer vrij snel weg. Zeg nou zelf, dat geaai en geknuffel, dat kunnen die koala’s en kangeroos toch nooit leuk vinden??
We rijden verder, richting Hervey Bay. Het is de vraag of we er kunnen komen vanwege de overstromingen, maar we zien wel hoe ver we komen. Onderweg zien we veel stukken overstroomd land en bij Gympie is het duidelijk dat hier ook de Highway overstroomd was.
De weg naar Hervey Bay bleek gelukkig open en we weten nog net voor sluitingstijd een dagtocht te boeken naar Fraser Island voor de volgende dag. Een camping is ook zo gevonden en we regelen dat we bij de camping worden opgehaald voor de dagtocht naar Fraser Island.

31 december, oudjaar
’s Ochtends om half acht kwam een dubbeldekker voorrijden. Deze bracht ons naar een ferryboot, en die leverde ons af op Fraser Island. 125 kilometer lang, 22 kilometer breed is die uit de kluiten gewassen zandbank met duinen tot 250 meter hoogte.Alles is zand, er zit geen kiezelsteentje bij. Door zijn omvang is een uniek ecosysteem ontstaan, reden om dit eiland een werelderfgoed te laten zijn. Sinds 1992 is op dit eiland alleen nog toerisme toegestaan, andere activiteiten als bosbouw en veeteelt zijn sindsdien strikt verboden. Er is bijvoorbeeld geen enkele asfaltweg, alles is 4wd, ook de 40 meter lange bus waar we in rondhobbelden dwars door het bos. Off-road was de norm, evenals kuilen van soms meer dan twee meter diepte, hellinkjes van meer dan 20 procent. Alleen het strand was vlak, dat was dan ook meteen de highway, daar gold een maximum snelheid van 80 kilometer met uur met de speciale regel dat landende en opstijgende vliegtuigjes voorrang hebben. Bizar.
Er zijn wat highlights op het eiland die we een voor een afgingen. Een wereldwondertje op zichzelf was Eli Creek. Een zoetwaterstroompje dat vanaf enkele honderden meters landinwaarts te volgen valt in zijn meanderende loop naar de zee. Langs dat stroompje loopt, aldus de gids, 4,2 miljoen liter zoet water van het helderste soort per uur vrijelijk de Pacific in. Ook een hoogtepunt vormden de zand“rotsen” met wel 72 kleurtinten, wederom aldus de gids. Volledig gevormd door de speling van zoute wind, regenwater en zon op oxiderend zand. Na de lunch op het enige resort op het eiland, gingen we naar “Central Station” (een verlaten bosbouwdorpje) waar een junglepad was aangelegd langs de Silent River, zo genoemd omdat het beekje dat er stroomde geen enkel rotsblok tegenkomt waar het langs kan gaan kabbelen. Alles is zand, zand en heel veel bomen. Daar werden we ook gewezen op de menshoge epifyten die daar tegen de bomen aangroeiden (zonder ze aan te tasten). Daarna for a swim naar Lake McKenzie. De PH-waarde van dat water was 4, dus redelijk zuur. Dat betekent dat er niet veel leven in zat, dat je haar er van gaat glimmen als het opdroogt en dat vrouwen er tien jaar jonger van worden. We wisten toen echter al dat we niet alles moesten geloven wat de gids ons zei. Het spannendst op het eiland zouden echter de dingo’s zijn, honden die een paar honderd jaar geleden daar door Chinese zeevaarders zijn gedropt om bij een eventuele volgende passage iets te eten te hebben (een gebruik dat ook de Hollanders kenden, zij deden dat met geiten, vermoedelijk de reden dat de oorspronkelijk veel rijkere inheemse flora van Curaçao naar de vaantjes is gegaan. Ja, wie reist die weet soms dingen met elkaar te verbinden, nietwaar). Maar goed, die dingo’s zijn raszuiver en dat willen ze zo houden. Uiteraard zijn het honden, dus schooiers en roedeldieren, en dat laat zich moeilijk plooien met toeristen en kampeerders. Dus gelden er heel strenge regels van niet-voeren, niet aanhalen etcetera. De plek waar gegeten mag worden (resorts, picknikplekken) zijn omheind. De mensen zitten dus in kooien. Mooi eiland, uniek door zijn zoetwatersysteem in hartje oceaan en zeker bij Ely Creek heb je inderdaad het idee dat je je bevindt in een stukje paradijs,K’gari, zoals de Aboriginals dit eiland noemden.
Terug naar Hervey Bay, op naar het nieuwe jaar, wat nogal een tamme bedoening was. Een café was half gevuld, op de camping was het muisstil. Pas om twaalf uur was er wat uitloop naar de beach waar een paar mensen wat vuurwerk afstoken. Tien minuten, en dat was het. We dronken onze fles champagne verder maar in stilte voor de camper op. Uiteraard even Tim nieuwjaar gewenst op onze tijd. Hij was daar nog niet helemaal mee bezigJ. Ook pa en ma Hilhorst nog geprobeerd te bereiken maar dat lukte niet. Bas en Laura via de app gelukkig Nieuwjaar gewenst, zij lopen 15 uur achter op ons dus dat was helemaal een raar idee.
Verder iedereen bij deze een HEEL GELUKKIG 2011 TOEGEWENST!!!!!