bergje voor koehandel

Woensdag 25 juli. BBQ bij Olivier
Nu we als familie Hilhorst en aanhang hadden besloten tot een dagje uitstel van de helletocht naar de top van de hoogste berg van dit eiland (zie vorig verslag), was daar ineens een dagje heerlijke rust voor ons. Bas en Laura gebruikten de gelegenheid om er lekker eens een keer saampjes op uit te trekken, en de oudjes op het terras achter te laten, iets wat de oudjes niet onplezierig vonden. ’s Avonds bbq by the pool powered by Olivier. Veel te veel van van alles natuurlijk. En Emile maakte de foto van z’n leven van het zwembad bij het naderend (maar overtrekkende) onweer. Als de site weer foto’s toelaat, ga dan vooral kijken bij http://emico.waarbenjij.nu want daar zal hij ongetwijfeld die topfoto gaan plaatsen.

Donderdag 26 juli: Christoffel
Sint Christoffel is de patroonheilige van de reiziger. Er zijn vier versies van. De leukste is die van Christoffel als Christusdrager (christoforus à christoffel). De bedoelde persoon was een arrogante man die in zijn levensonderhoud voorzag door mensen over een rivier te dragen. Het was een reus van een kerel. Op een dag droeg hij een klein kind over. Maar dat kind werd zwaarder en zwaarder bij elke stap. Zo zwaar dat het kind hem met zijn toenemende gewicht onder water wist te duwen, en hem aldus doopte. U raadt het al, dat kind was Jesus.
Nou, die reus van een berg gingen we dus op. Kwart voor zes ging bij Huize Frijters de wekker, en kwart over zes zaten we aan de koffie bij Peter Gijben. Die ging niet mee. Dat voorrecht was er wel voor Jop en Olivier, Bas en Karel, Jasper, Cocky en Emile. Dat was ook de volgorde waarin het gezelschap steeg en daalde. Jawel, Jop als snelste boven, en als eerste beneden. Het aride klimaat was die ochtend wat minder zonovergoten dan gebruikelijk, dus was het ideaal klimweer. Eerst met de auto bergop-bergaf tot aan de parkeerplaats aan de voet van de klim. Dan een rustige start, maar het werd steeds zwaarder naarmate de tocht vorderde. De oplettende lezer ziet hier de parallel ontstaan met de legende van Christoffel. Met dit verschil dat wij ons er niet onder lieten krijgen. Net onder de top was het echt even klimgeitenwerk. Boven op de berg zijn we beloond met een heerlijk windje en een prachtig uitzicht. Voor wie er ook eens gaat kijken: het landhuis links is Savonet (daar koop je de kaartjes), en rechts Ascencion (daar heb je het beste uitzicht op).
Half uur wandelen naar Savonet, staat beneden aangegeven. Jasper en Bas besluiten dat stuk te gaan rennen, Emile en ondergetekende wandelen er achteraan. Volgens Bas haalden wij ze in omdat ze op ons hadden gewacht. Jasper voegde daar iets vaags aan toe dat ze niet zeker wisten of wij de juiste weg wel zouden hebben gevonden. Of zoiets. In ieder geval was het niet omdat ze moe waren geworden van het rennen in de hete zon of zo. Absoluut niet aan de orde (!). Gelukkig konden ze ons tempo nog net volgen zodat we Cocky, Jop en Oilivier weer troffen aan de koffie.

Op de weg naar de hereniging met de rest van de familie gingen we eerst nog even langs Watamula. Een apart stukje Curacao dat we nog niet kenden. Je komt er door tegenover restaurant Janschi het achterland in te rijden. De weg is vol kuilen, maar heel breed zodat je er goed omheen kan. Onderweg nog twee wara wara’s kunnen fotograferen. Watamula is een maanlandschap waar de natuur aparte dingen heeft uitgehaald. Zo wordt er door een gat in de rots zeewater omhooggespoten tot wel tien meter hoogte onder druk van de aanrollende golfslag. Ook is er een gat in het koraal, een soort poel die wordt afgesloten met een natuurlijke brug. Deze put zou in de barre koloniale tijd hebben gediend om er opstandige slaven in te lozen. Ze moeten kansloos geweest zijn om dit te kunnen overleven.

Door naar Playa Lagun, waar Mirjam en Laura ons al opwachten. Later komen ook Mieke, Peter en Hester met de kids er nog bij. Uitvoerig op het terras gezeten, mede om het vocht aan te vullen dat we hebben verloren bij die berg. Anderen hadden als excuus dat ze de leguanen daar interessant vonden, of wilden ons graag gezelschap houden. Gezellig was het wel, en een mooie opmaat voor het dineetje bij Brakke Put Mei Mei, een steakrestaurant met, volgens Bas en Laura, de beste spareribs van de carieb. Dat klopt, proefondervindelijk vastgesteld!

Vrijdag 27 juli. Tugboat
Het programma lijkt heel simpel. ’s Ochtends niets. ’s Middags tugboat en Jan Thiel en ’s avonds eten bij ons. Zo simpel was het dan ook. Voor ons was het erg leuk om eens een keer vol uit te kunnen pakken met de mogelijkheden die dit huisje biedt. De carport als eetzaal, de porch als lounge. Het pakte allemaal goed uit, zelfs het eten.

Zaterdag 28 juli: Afscheid Bas en Laura
Sommige oudjes die de berg hadden beklommen hadden wat last van stijve spieren boven de knie, en diezelfde oudjes die de berg ook weer af hadden moeten dalen, voelden ook nadrukkelijk de spieren onder de knie. Ik wil niet teveel uitweiden, maar voor een enkeling onder ons voelde het als het opnieuw moeten leren lopen.
Bas en Lau wilden het eilandgevoel in volle glorie mee het vliegtuig innemen, dus kozen we voor Vaersebaai (tegenwoordig Kokomo beach), en genoten daar niet alleen van de 3 s’en (sun sea sand), maar ook van cocktails.
Terug naar huis, koffers pakken en naar Hato, om te worden uitgezwaaid door ons, en door de hele familie.
Naar Piscadera, waar het merendeel van het gezelschap zo verdiept raakt in de nieuwste interactieve spelletjes op i-phones, androids etcetera, dat men van Jasper achteraf moet horen dat Rover een ongewild nat pak had gehaald in het zwembad.
Mieke’s pizza’s gingen er in als, nou ja, als pizza’s. Daarna heb ik mogen ondervinden wat een stelletje koehandelaren we eigenlijk zijn. Tot mijn geruststelling (en teleurstelling) was ik nog de minste koehandelaar van allemaal. Ik verloor althans smadelijk.

Zondag 29 juli. Dagje helemaal niets